بهینه سازی روش ردیابی اشعه برای برآورد تاخیر تروپسفری و کاربرد آن در ژئودزی فضایی

روش ردیابی اشعه یکی از روش های برآورد تاخیر تروپوسفری است که در چند سال اخیر مورد توجه قرار گرفته است. در این روش مسیر اشعه از هنگام ورود به تروپوسفر تا رسیدن به ایستگاه مورد نظر که می تواند یک ایستگاه vlbi و یا یک ایستگاه gps باشد، بازسازی شده و در نهایت می توان تاخیر ناشی از تروپوسفر را بدست آورد. روش های پیشین برآورد تاخیر تروپوسفری شامل توابع نگاشت بوده که توسط محققین مختلف مورد بررسی قرار گرفته و با استفاده از مفروضات و مجموعه داده های متفاوت طیف وسیعی از این توابع پیشنهاد شده است. در اکثر این توابع تاخیر ها بدون در نظر گرفتن آزیموت ورود اشعه و فقط با در نظر گرفتن چند پارامتر محدود از جمله زاویه ی ارتفاعی و همچنین موقعیت ایستگاه بدست می آیند حال آنکه تاخیر تروپوسفری علاوه بر این پارامتر ها به آزیموت و همچنین زمان نیز وابسته بوده و در کارهای دقیق می بایست تاثیر آن ها لحاظ گردد. از این رو در روش ردیابی اشعه با تکیه بر داده های هواشناسی و شرایط واقعی تروپوسفر مسیر اشعه و به دنبال آن تاخیر ناشی از این محیط تعیین می گردد. ولی در عین حال این روش شامل جزئیات و عناصری است که تصمیم گیری در مورد هر کدام از آن ها مستلزم بررسی و ارزیابی است و در مقدار تاخیر برآورد شده به عنوان خروجی مسئله تاثیر می گذارد. از این رو در این پایان نامه کوشیده شده است تا حد امکان شرایط بهینه این روش را ارزیابی و مورد بررسی قرار دهد. در این پایان نامه با بررسی تکرار پذیری خطوط مبنا به عنوان اعتبار سنجی کار نشان داده شده است که با اعمال قید داده های رادیوسوند نتایج ردیابی اشعه می تواند تا 60 درصد بهبود یابد همچنین با انجام ردیابی اشعه در سیستم مختصات کارتزین به جای سیستم مختصات کروی علاوه بر عدم فرض نمایی بودن شکست پذیری نسبت به مولفه قائم و بهبود نتایج به میزان 55 درصد سرعت انجام ردیابی اشعه می تواند به میزان 35 درصد افزایش یابد. همچنین بررسی هایی بر روی درون یابی قائم صورت گرفت و مشخص شد که تا چه اندازه شیوه درون یابی قائم در نتایج نهایی موثر خواهد بود